Gainera, COAGek aurrez aurre arbuiatuko du foro horretan ustiategiko albaitaria eta osasun-plan integrala ezartzea. "Planasekin negoziazio-prozesu osoan zehar izan dugun moduan, Europako araudia gainditzen duen neurria da, abeltzainari kostu eta burokrazia gehiago eragingo lizkiokeena, animalien zaintzari, osasunari eta ongizateari hobekuntzarik ekarri gabe. Betebehar horiek jasotzen dituen araudiaren indarraldia luzatzea ez da nahikoa; ezabatzea eskatzen dugu", azpimarratu du Angeles Santos COAGeko Zuzendaritza Batzordeko Abeltzaintza Estentsiboko arduradunak.

Aldarrikapenak

COAGeko abeltzainek parte hartzen duten lan-mahaietan salatuko dute zein egoera zailean dauden estentsiboko abeltzaintza-ustiategi txikiak eta neurriak, prezio eta diru-sarrera faltagatik, animalien osasunaren, hiltegien eta merkaturatzearen kudeaketaren inguruko arazoak, belaunaldi-errelebuko arazoak eta otsoaren eta animalia basatien eragina.

Urtero, erregimen estentsiboko 1.550 abeltzainek itxi behar izaten dute. 2006tik, Espainiako Estatuak behi ume-hazleen 21.946 ustiategi eta haragitarako ardien 6.132 ustiategi galdu ditu. Hala ere, estentsiboko behien ustiategiko abereen batez bestekoa %32 igo da. COAGek "abeltzaintza abeltzainekin" sustatzeko eredu bat aldarrikatu du, "gure abeltzaintza estentsiboaren etorkizuna enpresa handien, makro-ustiategien eta inbertsio-funtsen esku ez uzteko".

Enpresa handien politika publikoek eta merkataritza-estrategiek abeltzaintza estentsiboa dimentsionamendu handiagora eta burokratizazio handiagora bultzatzen dute. Horrek zaildu egiten du ustiategi txiki eta/edo ertainak, gehienbat familiarrak, eskakizun berrietara egokitzea, eta abeltzaintza estentsibo guztia jartzen du inbertsio-funtsen jomugan. Horri dagokionez, COAGeko abeltzaintza-sektoreetako arduradunek honako neurri hauek aldarrikatuko dituzte animalien errentagarritasunari, merkatuei eta osasunari dagokienez:

• • Gure lurraldeetako estentsiboko abeltzainen baldintza bereziak direla eta, beren ustiategien errentagarritasuna arriskuan dago. Bereziki, ustiategi txikiak eta/edo ertainak kudeatzen dituztenena, batez ere familiakoak. Ildo horretan, ezin da saihestu NPBren laguntzak murriztearen gaia, gaur egun ezinbesteko zutabea baitira ustiapen-eredu horren errentagarritasuna bermatzeko.
  • Ustiategiko albaitariaren ezarpena eta Osasun Plan Integrala baztertzea.
  • Animalien osasunak bateragarria izan behar du abeltzaintza estentsiboarekin. Beharrezkoa da Estatuko araudia ahalik eta gehien malgutzea, nazioarteko eskakizunak urratu gabe. Basafaunaren eta ehiza-faunaren bidez zenbait gaixotasun abeltzaintza estentsibora transmititzeko arriskua ere baloratu behar da.
  • Osasun Defentsarako Elkarteentzako laguntzak berreskuratu behar dira, ustiapeneko albaitarien alternatiba gisa.
  • Abeltzaintzatik produktuak erregimen estentsiboan saltzea erraztu behar da, eta ez soilik animalia biziak saltzea: abeltzaintza estentsibotik datozen produktuak merkaturatzeko zirkuitu laburretan ekoizteko eta banatzeko baldintza jakin batzuk gehiago malgutuz gero, ustiategi txiki eta/edo ertainen errentagarritasuna hobetuko litzateke, ustiategi gehienak familiarrak baitira. Gainera, udal hiltegi publikoen sarea berreskuratu behar da, eta hiltegi mugikorren sare publiko bat jarri behar da martxan, Estatu osoko abeltzaintzatik sarbidea errazteko, beste operadore batzuekiko mendekotasuna murrizten laguntzeko eta abeltzaintza estentsibotik datozen produktuen merkaturatzea zirkuitu laburretan hobetzen laguntzeko.
  • Kalitate-figurak (ekoizpen ekologikoa, BJDak edo AGBak) berez ez dira irtenbide bat abeltzaintza estentsiboaren errentagarritasuna hobetzeko. Abeltzain askok kalitate handiko produktuak saldu behar izaten dituzte, irudi horien babespean, beren ekoizpenean inbertitutako ahalegina ordaintzen ez duten prezioetan (batez ere abeltzain txiki eta/edo ertainei kalte egiten dien balio-kate desberdinean sartzeagatik).
  • Garrantzitsua da autonomia-erkidegoek eta Estatuko gainerakoek (AICAren bidez), bakoitzak bere eskumenen esparruan, elikatze-katearen legea betearaztea: baliabide ekonomiko eta giza baliabide gehiago erabili behar dira horretarako, ofiziozko jarduerak areagotu behar dira kontrolatzeko eta zehatzeko, eta agintaritza eskudun horien arteko koordinazio eraginkorra hobetu behar da.
  • Otsoa Babes Bereziko Erregimeneko Espezieen Zerrendan (LESPRE) sartzea etetea eskatzen dugu.
  • Merkataritza libreko akordioak baztertzen ditugu. Horiek kalte handia egiten diote abeltzaintza estentsiboari, animalia-jatorriko produktuak merkatuan sartzen laguntzen baitute, merkatua hautsi eta ekoizpen-ehuna suntsitzen laguntzen duten prezioetan. Adibidez, EBk Mercosurrekin duen akordioa, negoziatzen ari dena, edo Zeelanda Berria, arkumearen kasuan.
  • Gaur egun, ez dago belaunaldien arteko erreleboa bultzatzen duen politika publikorik: ez dago sektorean sartzeko eta laguntzeko neurririk (harrera-programak, errentagarritasun-programak, prestakuntza-programak, lurra eskuratzeko programak eta nekazaritza-lurra babesteko programak, inbertsio-funtsen bidez lurrak bereganatzea eragozten dutenak). Belaunaldien arteko erreleboa bermatzeko, herrietako bizi-baldintzak bermatu behar dira (etxebizitza, lurra eta osasun publikoa eskuratzea), eta azpiegitura handiak eta inbertsio-funtsak lurreratzea saihestu behar da.
  • NPBko MLU bihurtzeko taula zaharretara itzultzea (lurralde-ikuspegia). Egungo bihurketek areagotu egiten dute sektorea. Adibidez, ardi eta ahuntzen kasuan, buru baten balioak (ardia/ahuntza) 0,15 balio zuen, eta orain 0,10 da. Horrela, % 33 handitu behar da etxola, NPB laguntzaren zenbateko berari eusteko.